Imago lucis opera expessa
©Πάνος Κεφαλάς - Οι άνθρωποι των τελευταίων πραγμάτων
Κοζάνη, 15 Ιουλίου 2020
Περπατάω δίπλα σου,
κρατώντας μίαν ιδανική απόσταση.
Μα ξέρεις ότι ποτέ δεν ήμουνα καλός με τις αποστάσεις.
Περπατάω δίπλα σου
και κάνω πως σκοντάφτω που και που,
ώστε το χέρι μου να αγγίζει κατά λάθος το δικό σου
και το άρωμα σου να ανακατεύεται με τον άνεμο,
τη θάλασσα, τον ήχο, τη σιωπή.
Και κάπως έτσι περνούσαν οι ημέρες, περνούσαν τα χρόνια, περνούσαν οι σκιές.
Κι η γραφή αυξανόταν και τα χαμόγελα γινόντουσαν πλατύτερα.
Αλλά ποτέ δεν ήμουν καλός με τα πρωινά, με τους ανθρώπους και με τις αποστάσεις.
Περπατούσα δίπλα σου,
τις ηλιόλουστες ημέρες βαστώντας τη φωτογραφική μηχανή,
στις προβλήτες των ονείρων μας, οι στιγμές,
στεκόμουν κι αγνάντευα την άμοιρη φυγή μας
και με ρωτούσες με θλίψη: "εκεί στο βάθος άραγε θα υπάρξει κι άλλος ταξιδιώτης σαν και σε".
Γελούσα. Επειδή ήξερα πιο είναι το ωραίο με τις ερωτήσεις. Ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις.
Κι η γραφή αυξανόταν και τα χαμόγελα γινόντουσαν πλατύτερα.
Αλλά ποτέ δεν ήμουν καλός με τα χαμόγελα, με τα όμορφα μάτια και με τη στιγμή που ξυπνάω από ένα υπέροχο όνειρο.
Η πιο σημαντική μου ανακάλυψη
τώρα που έγινα 40 χρονών
είναι πως δεν μπορώ να κάνω πράγματα που δεν θέλω.
Κι ούτε να γράψω όπως έγραφα τότε, γιατί τότε ήμουν άλλος άνθρωπος.
Στέκομαι στην άκρη,
στη θάλασσα, στον ήχο της, στη σιωπή μας.
Στο βάθος μπορείς να δεις πολλά που οι άλλοι δεν βλέπουν.
Κάποιο πλοίο σε λίγο θα φανεί. Γιατί αυτό είναι το ταξίδι μας.
Εκεί στο βάθος άραγε θα υπάρξει ότι περιμένουμε;
"Να μπω;".
"Αν σε αφήσω να μπεις τώρα, θα νιώσουμε ακόμα πιο μόνοι μετά".
Κι η γραφή έγινε θάλασσα και τα χαμόγελα χάθηκαν. Αλλά πάντα ήμουν καλός με τις στιγμές, τη γραφή και τα αγγίγματα.
"Ποιος είσαι;"
"Εγώ είμαι....".
"Κανένας. Δεν είσαι κανένας. Κάρλ. Ένιωσα τόσο μόνη ξαφνικά!".
"Κάθισε δίπλα μου, αντίκρυ στη δύση, ο ήλιος χαμήλωσε,
μα έχω πολλά να σου πω".
Κεφαλάς Πάνος
Εκπαιδευτικός/Υποψήφιος Διδάκτωρ Ιστορίας