Παρασκευή | Αν και καθυστερημένα.

Κοζάνη, 03/07/2020

Δεν ξέρω βέβαια, αν περίμενες όντως τα γράμματα μου, δεν ξέρω καν αν τα διαβάζεις ή αν ξέρεις ότι έχεις γράμμα κάθε Κυριακή. Αλλά μια σειρά συνθηκών, υποχρεώσεων και διαθέσεων (ή καλύτερα μη διάθεσης), κάπως συντονίστηκαν μεταξύ τους, εναρμονίσθηκαν με την άρνηση μου να βγάλω από μέσα μου οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη λέξη. Στην υποθετική περίπτωση, λοιπόν, που θα περίμενες -καλό είναι να είμαστε συνεπείς, όλα και όλα- σου οφείλω μια συγγνώμη, γιατί οι προηγούμενες δύο Κυριακές μου, δεν ήταν σίγουρα οι καλύτερες. Ας είναι καλά οι καφέδες και το παγωτό. Βέβαια και να σου έγραφα, δεν ξέρω τι θα είχα να σου πώ. Καμιά φορά η σιωπή είναι το φάρμακο, η λύση και το πρόβλημα μαζί. 

Τέλος πάντων, Ιούλιο μήνα, και ενώ κατά μαθηματική ακρίβεια ακόμη και στην Κοζάνη καύσωνα θα συναντήσεις, σήμερα σου γράφω πιο πολύ επειδή βρέχει καταρρακτωδώς. Με ήλιο, αλλά βρέχει. Ποιός είπε ότι είναι εντελώς ασύμβατοι και αλληλοαποκλειόμενοι ο ήλιος και η βροχή; Κατά βάθος αγαπιούνται, το ξέρω καλά. Μέχρι που φυσάει... Δεν την πιστεύω αυτή την πόλη καμιά φορά. Ξεπερνάει και τον εαυτό της, και τα όρια της. Με γενναιότητα, γιατί δεν έχει τη θέση που της πρέπει. Δεν την διεκδικεί. Θα σου γράψω σίγουρα κάποια στιγμή για αυτό, πιο αναλυτικά. 

Αν περιμένεις νέα μου, να σου πω την αλήθεια, δεν έχω. Έχω κολλήσει με μια μελωδία, κάνω γενναίες προσπάθειες να αντέξω το γεγονός ότι το καλοκαίρι μου (αν μπορώ και να το αποκαλέσω έτσι) όχι μόνο έχει αργήσει, αλλά μάλλον δεν θα έρθει και καθόλου και μέχρι εκεί. Εκτός αν δεν έχω ακόμη επίγνωση των συμπαντικών νομοτελειακών εξισώσεων που θα συνομωτήσουν για να πάω διακοπές. Θα δείξει. Προς το παρόν περιορίζομαι στο να νιώθω απλώς ότι ζεσταίνομαι. Δεν είναι και άσχημα. 

Δεν έχεις ακούσει πιο γλυκό τραγούδι από αυτό. Συγκινητικό, γεμάτο εικόνες και συναισθήματα. Μια ομορφιά που τη νιώθεις. Ξέρεις, είναι ταμπού το να νιώθεις και να συγκινείσαι επειδή βλέπεις την ομορφιά σε κάτι. Έτσι ακούω. Από εκεί ξεκινάει ίσως αυτή η δυστοπία, που μας κάνει να χάνουμε όποια ταυτότητα έχουμε. Απασχολεί πάντα το άσχημο, γιατί αυτό επιβάλλεται απλά να το αποδεχόμαστε. Το όμορφο, σαν να το έχουν εκτοπίσει, γιατί κατά βάθος αν το αποδεχθούν, θα καταλάβουν πως δεν είναι ένα. Δεν μπορείς να το πιάσεις το όμορφο, γιατί μπορείς να το βρείς παντού, μπορείς να το γνωρίσεις και να το νιώσεις παντού. Άρα, σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να το ελέγξεις. Και όλα είναι θέμα ελέγχου. Μείζων και ελάσσων οκ. Το συμπέρασμα δικό σου. 

Δεν είχα να σου πω πολλά κι ας πέρασαν δύο εβδομάδες. Νιώθω πως δεν χρειάζονται καν τα πολλά λόγια. Να σε δω θέλω, οπότε, και όταν σε δω δε νομίζω πως θα έχουμε πολλά να πούμε. Θα μου αρκεί που θα σε περιμένω. Μου αρκεί που μετά θα σε δώ. Κατάλαβες. Ας μην λέω περισσότερα από όσα μπορώ να σου υποσχεθώ. 

Μη θεωρήσεις ότι δε σου έγραψα επειδή δε μου έλειψες. Πες πως έκανες ένα διάλειμμα από τις λέξεις μου. Ο χώρος σου είναι πολύ σημαντικός, μην τον υποτιμάς. Ακόμη βρέχει, και φυσάει εδώ, και δε μπορούσα να βρω καλύτερη συνθήκη να σου μιλήσω. Ο αέρας και το νερό είναι η ανάσα μας.  Βρές καμιά θάλασσα να χαθείς, μέχρι την επόμενη Κυριακή, ελπίζοντας να είναι εκείνη η Κυριακή που λέγαμε. 

Στεφανία.