Κυριακή|Η αρχή.

Κοζάνη, 07 Ιουνίου 2020

Θα κάνω μια παράκαμψη των τύπων και δε θα σε προσφωνήσω, έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε ξένοι. Ξέρεις, είναι περίεργο που αποφάσισα να σου γράφω. Ίσως κουράστηκα να ακούω, βουίζουν τα αυτιά μου. Τόση φασαρία, για τη φασαρία. Θέλω να ηρεμώ αυτές τις Κυριακές, γιατί είναι οι μόνες που απόμειναν να είναι ολόδικες μου (σχεδόν). Τίποτα δεν είναι ποτέ ολόκληρο, βέβαια, σαφώς πάντα θα υπάρχει ένα σχεδόν να ακροβατεί ανάμεσα στο όλο και στο τίποτα. 

Συγχώρησε μου και τη σύγχυση που έχω στο μυαλό μου. Θέλω να σου γράφω ό,τι ακριβώς σκέφτομαι. Δε θα το ωραιοποιήσω, ούτε θα το χτίσω σε τέσσερις τοίχους. Προγραμματίζω τα πάντα, εκτός από αυτό. Έφτιαξα και μια γωνία στο μπαλκόνι μου αποκλειστικά δική μου για να σου γράφω. Θα κρύβομαι πίσω από τα χρωματιστά μου λουλούδια. Φυτέψαμε βασιλικό, βάλαμε και γεράνια σε κάτι γλάστρες τεράστιες. Έχουμε και ένα λουλούδι, που δεν ξέρω πως το λένε, ούτε πώς βρέθηκε εκεί.  Ξέρω για αυτό, πως μόλις κρύβεται ο ήλιος, κλείνει τα πέταλα του. Σαν να θρηνεί, ή και σαν να ταυτίζεται με τη φυγή του, πιστό στη φύση του. Τέλος πάντων, θα κάθομαι στη γωνία αυτή και θα σου γράφω, μέχρι που να μπορέσω  να ξεφύγω. Ίσως κάποια μέρα μου γράψεις και εσύ... Δεν πειράζει και αν δεν μου γράψεις. Μου φτάνει αν απλά με νιώσεις.

Μπήκε ο Ιούνιος και νιώθω πως τον χάνω. Πάλι καλά στο βάθος ακούγεται ένας Μάλαμας, ένας Πασχαλίδης, να δικαιολογεί κάπως το είναι μου. Τις Κυριακές, απ' αυτούς τους δύο τις αγάπησα. Τις μισούσα. Ένιωθα πως κλέβουν κάτι από τη ζωή μου. Μα δεν ήταν αλήθεια. Οι Κυριακές είναι ευκαιρίες και αφορμές. Μέχρι να το αντιληφθείς όμως, περνάνε τόσες Κυριακές, που ξεχνάς και πώς να τις διαχειρισθείς από δω και πέρα. Το λέω και το ξαναλέω πλέον, κυρίως σε εμένα, για να μην το ξεχνάω. Μπορεί να γίνομαι κουραστική, μα τις Κυριακές από δω και πέρα δε θα τις αφήνω. Τις θέλω δικές μου, γιατί ξέρω πως τις υπόλοιπες μέρες, κάπως μοιράζομαι και δίνομαι, όχι σε μένα.

Θα ήθελα πολύ να είμαι μαζί σου για μια Κυριακή. Θα βρούμε τρόπο, είμαι σίγουρη, γιατί και εσύ κατά βάθος θέλεις. Θέλω να βρούμε και ένα δικό μας μέρος, κάπου στη μέση, να φυσάει, να κοιτάμε κάποια θάλασσα. Κάνε μου αυτή τη χάρη, μόλις βρείς και λίγο χρόνο. Θα περιμένω. Θα μπορούσαμε να πάμε και μια εκδρομή, να βρούμε όμως μια μέρα με αέρα και ήλιο. Η βροχή μας κάνει τη χάρη να μένουμε και λίγο μέσα, οπότε ας της κάνουμε και εμείς τη χάρη. Μαζί σου, βέβαια, λίγο μετράει το πού. 

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει ξαφνικά και προσπαθώ να δίνω νοήματα στη φύση. Ποιός να τολμήσει, άλλωστε, να την κοιτάξει κατάματα. Μα είναι μια διέξοδος, πίστεψε με. Όταν φοβάσαι να δεις το νόημα σου και το αφήνεις για αύριο, ψάχνεις αλλού... Φαντάζομαι δε θα παρεξηγηθεί, έτσι κι αλλιώς. Δεν την ενοχλώ. Έτσι κι αλλιώς. 

Αποφάσισα, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, να σταματήσω να μιλάω για πράγματα που αγγίζουν όλοι με τα λόγια τους. Θα προσπαθήσω να βρω άλλα, ίσως μακρινά, ίσως τόσο καθημερινά που είναι απαρατήρητα. Εκείνα συνθέτουν την υφή μας και εκείνα αν τ' αποσυνθέσουμε, ίσως ξανασυστηθούμε. Αποφάσισα, επίσης να σταματήσω να ακούω άσχημες φωνές, που θέλουν να επιβάλλουν κάτι γκρι, γιατί τους πειράζει να βλέπουν χρώματα. Ας ζούμε παράλληλα και ας μην έχουμε καμία ευκαιρία τομής. Δεν έχω κάτι προσωπικό με το γκρι, και ας ακούστηκε έτσι.

Αν σου τα στέλνω έτσι, είναι γιατί δε θέλω να είμαι αδιάκριτη. Η ομορφιά της επαφής κρέμεται από τη διακριτικότητα, από την αέρινη παρουσία. Εκείνη, τη μη ηχηρή, εκείνη που είναι πάντα εκεί, μα και πάντα θα την ψάχνεις.

Έβγαλε ξαφνικά μια ψύχρα, θα πάω να ξαπλώσω. Περίεργος ο Ιούνιος φέτος, νομίζω και εσύ το νιώθεις. Να φοράς ζακέτα, μέχρι την επόμενη Κυριακή, ελπίζοντας να είναι εκείνη η Κυριακή που λέγαμε.

Σ.