Kυριακή | Το δεύτερο γράμμα.

Κοζάνη, 14 Ιουνίου 2020

      Σήμερα άργησα πολύ να ξυπνήσω και ήταν από τις λίγες φορές που μου το επέτρεψα. Είναι Κυριακή, είναι καλοκαίρι, δεν χάθηκε και ο κόσμος... Αν άργησα και λίγο παραπάνω να σου γράψω, είναι επειδή σου έγραψα αυτό το γράμμα δύο φορές. Την πρώτη γιατί ένιωσα μια αποστροφή προς το λάπτοπ μου, και ήθελα να κάτσω στη λουλουδένια γωνία μου με το σημειωματάριο μου και ένα μολύβι. Τη δεύτερη επειδή έπρεπε αναγκαστικά το πληκτρολογήσω (οφείλω ένα συγγνώμη στο λάπτοπ μου, δε φταίει αυτό, δεν είναι προσωπικό). Δε μου είπες πού μένεις να σου στείλω το γράμμα το ίδιο...

      Τα λουλούδια μου σε μια εβδομάδα μόνο, πύκνωσαν επικίνδυνα, ζωντάνεψαν παραπάνω, και είναι πλέον ακόμη πιο χρωματιστά. Χθές τακτοποίησα από τη μία πλευρά τις γλάστες μου, σήμερα θα κάνω την άλλη. Τις έβαλα σε μια σειρά, και ας φωνάζει η μαμά μου, πως δεν κάνει να αλλάζουμε θέση στα λουλούδια. «Άλλα χρειάζονται περισσότερο ήλιο, άλλα λιγότερο.» Κατά βάθος ξέρω ότι έχει δίκιο. Όμως άλλο η ανάγκη τους για ήλιο και άλλο η μοναξιά τους. Ήθελα να είναι όλα μαζί στην πιο όμορφη γωνία. Αυτή η ζωντάνια τους με πείθει να αποδεχθώ πως μπορούν να με κρατήσουν μέσα χωρίς να παραπονιέμαι, που δεν έχω χαθεί ακόμη σε καμιά θάλασσα. Υποχρεώσεις...

       Έχω βάλει να παίζουν διάφορα τραγούδια, μπαίνουν τυχαία, όμως ταυτίζονται με το γράμμα που θα διαβάσεις. Μακάρι να μπορούσες να τα ακούς και όταν το διαβάζεις. Θα άκουγες και όσα δε σου λέω, επειδή φοβάμαι, επειδή ξεχνάω, επειδή νομίζω πως δε θες να ακούσεις. 

      Η εβδομάδα που πέρασε ήταν λίγο απρόσωπη, ίσως και βίαια περίεργη. Το απέδωσα στις ειδήσεις και σταμάτησα να τις βλέπω. Άσχημο χάος (υπάρχει και όμορφο, ναι!). Νιώθω πως δεν υπάρχει εκεί καμία αίσθηση μονάδας μέτρησης της ουσίας. Δεν μπορώ να νιώσω με τί είδους μάτια μετρούν τα σημαντικά τους. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια αυτό φαίνεται. Στο βάθος μόλις πέτυχα το σωστό στίχο, τη σωστή στιγμή, προς απάντηση μου, για ό,τι σου γράφω. «Μα ποιός ακούει και ποιός ενδιαφέρεται...για έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται;» Καθόλου τυχαία απάντηση, ούτε σύμπτωση. Τι πιστεύεις για τις συμπτώσεις, αλήθεια; Όσο για τις ειδήσεις, δεν ξέρω, πάντως, αν με πειράζουν οι ειδήσεις ή τα ίδια τα γεγονότα, το ίδιο το άσχημο και ανεξέλεγκτο χάος. Και τα δύο!

      Χθές αποφάσισα να κάνω ένα παγωτό, να διοχετεύσω εκεί όλη τη διάθεση μου να ζήσω το καλοκαίρι όπως θέλω. Θα σου αφήσω τη συνταγή στο τέλος*, αν έχεις και εσύ όρεξη καμιά μέρα... Ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει. Το δοκίμασα σήμερα για πρωινό, με κεράσια και σιρόπι βύσσινο. Αυτό είναι ένα όμορφο χάος, δίχως αμφιβολία. Εκείνη την Κυριακή μας -όταν- θα φροντίσω να σου έχω έτοιμο. Να μου πείς πιο πρίν, ποιά γεύση καλοκαιριού σου αρέσει από όλες. 

      Έχω αρχίσει να μαζεύω προμήθειες, λοιπόν, για το καλοκαίρι. Όποιο καλοκαίρι μου απέμεινε. Ξέρεις...σελίδες, κόσμους. Αυτά τα θαύματα, είναι λίγο να τα ονομάζουμε συμβατικά απλά βιβλία. Είναι κόσμοι. Δεν έχω καμία τάση γλωσσικής επανάστασης, μην το πάρεις έτσι. Αλλά τους αξίζει κάτι ξεχωριστό, δεν είναι ίδιοι αυτοί οι κόσμοι. Νιώθω άπληστη πάντα όταν είναι να έχω προμήθειες. Δε συγκρατώ τη διάθεση μου να γνωρίσω όσους περισσότερους τέτοιους κόσμους προλάβω, γιατί αυτοί είναι άπειροι, και αυτή είναι η δύναμη τους. Αυτή η απεραντοσύνη της σκέψης είναι η δύναμη που δεν έχουμε ακόμη αξιοποιήσει. Είναι η περιουσία μας που μας δείχνει πόσο φτωχοί παραμένουμε γιατί δεν μπαίνουμε στον κόπο να τη γνωρίσουμε. Δεν έχουμε χρόνο να δούμε ή να δημιουργήσουμε γύρω μας ένα όμορφο χάος, να ζήσουμε αυτόν τον κόσμο πολύχρωμο.  Είναι αλαζονεία να εμμένεις στο άσχημο χάος, χωρίς να βλέπεις καθαρά μπροστά σου. Τέλος πάντων, ο Χατζηδάκις τα είχε πει με μια καληνύχτα μόνο. 

      Θέλω, λοιπόν, να πάρω αυτούς τους κόσμους μου και να κρυφτώ σε κάποια θάλασσα. Να κρυφτώ, όχι από δειλία ή εγωισμό. Κυρίως από ανάγκη. Να φυσάει και εγώ να ταξιδεύω στο απέραντο μπλέ, στους απέραντους κόσμους, στις σελίδες τους. Θα μου πεις, και αυτό αλαζονεία δεν είναι; Ίσως ναι, ίσως όχι. Αυτοί οι κόσμοι δεν είναι δικοί μου, κι όμως, μπορώ να με βρώ σε αυτούς. Αυτοί οι κόσμοι είναι όλου του κόσμου. Και θέλω να τους ζήσω με όσους ονομάζω οικογένεια μου (όσους ήταν από πάντα). Έλα και εσύ. 

      Νομίζω αλλού ξεκίνησα και αλλού έφθασα σήμερα, μα σου το είπα και την προηγούμενη Κυριακή. Περίεργος ο Ιούνιος φέτος, νομίζω και εσύ το νιώθεις. Ζέστανε βέβαια λίγο, οπότε βρές καμιά θάλασσα να χαθείς,  μέχρι την επόμενη Κυριακή, ελπίζοντας να είναι εκείνη η Κυριακή που λέγαμε.

*Η συνταγή για το όμορφο χάος:

(Η πιο εύκολη από όλες)

Θα ανακατέψεις καλά και γρήγορα  ένα ζαχαρούχο γάλα, μια φυτική σαντιγύ και ένα γάλα εβαπορέ(μονάδα μέτρησης του μια: μια κανονική συσκευασία).

Θα αφήσεις το χάος σου για μια ώρα στην κατάψυξη.

Μόλις περάσει η ώρα, θα το ανακατέψεις δεύτερη, μέχρι να πάρει όγκο. 

Ξανά στην κατάψυξη μέχρι να βεβαιωθείς ότι είναι  παγωτό... και έτοιμο! 

Συνοδεύεις με ό,τι νιώθεις ως καλοκαίρι! Περιμένω εντυπώσεις, ε! 

 Στεφανία Ζούρκα