Κυριακή | Αύγουστος
Κυριακή, 09/08/2020
Όλα τα μικροπράγματα που μας απασχολούν και μας προκαλούν εκνευρισμό κάτι Κυριακές σαν και αυτή είναι αρκετά για να υπενθυμίσουν στην περαστική μας ύπαρξη,το πόσο μικροί και είμαστε ακόμη και ενώπιον των δικών μας δημιουργημάτων. Η χαρά της δημιουργίας και της ύλης διαρκεί όσα ακριβώς δευτερόλεπτα διαρκεί και η αντανακλαστική κίνηση που κάνουν τα μάτια μας. Ασυναίσθητα, είμαστε και δεν είμαστε χαρούμενοι, είμαστε και δεν είμαστε καλά. Είμαστε και δεν είμαστε μόνοι.
Όσο και να φιλτράρουμε το χαμόγελο μας, άραγε θα βρούμε κάποιο φάρμακο για την αέναη πλήξη μας; Όλες ανεξαιρέτως οι μέρες μας, κυρίως οι πιο άδειες, συνοδεύονται από μια γκρί, ακαθόριστη πλήξη. Από αυτή ξεφεύγουμε, γιατί προδώσαμε τα θέλω μας, και ψάχνουμε το νόημα στα πρέπει. Από την πλήξη θέλουμε να ξεφεύγουμε και οι ατζέντες είναι μηχανικά γεμάτες λέξεις, ώρες, πρέπει. Για αυτό κατα βάθος συμπονούμε τα σύννεφα, για αυτό κατά βάθος μας αρέσει η βροχή μόνο αν είμαστε μέσα. Αρκετή η έκθεση στις φουρτούνες.
Πώς θα ήταν άραγε το βλέμμα σου, αν κατασκήνωνε μέσα και έξω σου ο ήλιος; Πόσα χρώματα θα έβρισκες τρώγοντας το παγωτό σου, μια Κυριακή, έτσι μεσημέρι όπως και αυτή; Δεν ξέχασες τον ήλιο και τουλάχιστον αυτό είναι μια έξοδος κινδύνου.
Σήμερα, όπως κατάλαβες, ούτε και εγώ ξέρω τι μου φταίει. Θα αποφύγω να δικαιολογηθώ για την απουσία μου. Όλες οι προηγούμενες μέρες, όπως και όλες οι Κυριακές που δε σου έγραψα, σαν να μην ήρθαν ποτέ, και δε θέλησα να αφήσουν το αποτύπωμα του με κανένα τρόπο. Καλύτερα κάποιες μέρες να παραμένουν άδειες, γιατί είναι εφήμερες.
Σταμάτησα και να γράφω από τη γνωστή γωνία, σταμάτησα και το παγωτό. Έχω βουτήξει κυριολεκτικά στα βιβλία μου, γιατί τα ταξίδια που ψάχνω δεν μπορώ να τα βρώ με τίποτα. Ίσως σε κάποια παράγραφο σταθώ τυχερή. Δε θα σταμτήσω να ψάχνω, γιατί έχω ένα προαίσθημα ότι σε κάποια σωρεία λέξεων θα βρω το καταφύγιο.
Το ιδανικό καταφύγιο υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ένας ορίζοντας, και μια παρέα. Αλλά ποιά παρέα;
Μη μου θυμώσεις που δεν έχω ροή και περισσότερες λεπτομέρειες. Αδυνατώ. Το μυαλό μου σαν να ακροβατεί σε ένα σχοινί με αυτές τις σκέψεις ή με μηδέν σκέψεις.
Κατά βάθος, θέλω να πάω κάπου που να φυσάει και να ακούω τα στάχυα να στροβιλίζονται στη δίνη του αέρα. Να μην ακούω τίποτα άλλο πέρα από τη φύση. Οι άνθρωποι της είμαστε περιττοί και με το δίκιο της.
Ελπίζω να είσαι καλά μια Κυριακή σαν και αυτή. Γράψε μου και εσύ αν θες, εγώ θα περιμένω. Μέχρι την επόμενη φορα, ελπίζοντας να είναι εκείνη η Κυριακή που λέγαμε... να έχεις βρεί τον ήλιο σου.
Στεφανία