Κατά βάθος...
Κοζάνη, 07/07/2020
«Κατά βάθος η βροχή είναι μια ανακωχή...», παίζει στο βάθος. Και εκτός από αυτό ακούω μόνο τις βροντές, τον ήχο της βροχής, και κάνα δυό αυτοκίνητα. Ποιός ξέρει που πάνε τέτοια ώρα αυτοί οι πέντε που πέρασαν... Με τέτοιο καιρό. Ξανασκέφτομαι τη λέξη που με ξάφνιασε... Ανακωχή. Ανακωχή γιατί; Πάντα πίστευα πως η βροχή λυτρώνει γιατί έρχεται μαγικά, τη στιγμή εκείνη που πρέπει να τη δεχθείς. Να σε ξεπλύνει, να δεις πιο καθαρά. Σίγουρα την αγαπάω. Και μέσα στο κατακαλόκαιρο, μη σου πω τη χρειάζομαι τώρα πιο πολύ... Νιώθω πως μέσα μου βρέχει, και πως της μοιάζω. Ή τουλάχιστον πως την καταλαίνω και μπορώ να δω την ομορφιά της. Σήμερα, είναι βέβαια, πολύ πιο διαφορετικά. Είναι περίεργο το φώς. Σαν να έχει θυμώσει και ξεσπάει. Είναι δύσκολο να αντέχεις και τα πάντα, όμως όταν θυμώνει ο ουρανός είναι πανέμορφος.
Έκανα ένα χαμομήλι και άνοιξα όλα τα παράθυρα, να μην τον κρύβουν οι κουρτίνες. Να με δεί που κάποια ύπαρξη συμπάσχει, έστω θέλει να τον αφουγκραστεί, και ας μην τον φτάνει. Όλοι θέλουν να ξέρουν πως κάποιος μπορεί να τους ακούσει, και ας μην ξεστομίσουν ούτε ένα φωνήεν. Εδώ και πολλή ώρα έχω διχαστεί. Δεν ξέρω αν θέλω να απολαύσω αυτή την παράσταση ή θέλω να κοιμηθώ και να ξεχάσω. Πριν προλάβω να το σκεφτώ, σχεδόν αυτόματα, ξεκίνησα να σου γράφω, ούτε και εγώ ξέρω τι. Ούτε και εγώ ξέρω γιατί... Θα νομίσεις ότι παρανόησα. Κι όμως, αν ήσουν εδώ θα ένιωθες οργή, ξέσπασμα, θυμό, μα και γαλήνη ταυτόχρονα. Εκείνη η γαλήνη της ανακωχής με αυτό που σου φταίει.
«Ξεγυμνώνει τις αιτίες», συνεχίζει το τραγούδι. Άραγε ποιές αιτίες ξορκίζουμε; Άραγε για ποιές αιτίες αφήνουμε τα πολύτιμα μας δευτερόλεπτα να είναι αστραπές; Να χάνονται πριν κάν αγγίξουν με τον ήχο τους το εκτόπισμα αυτού του κόσμου; Ίσως μια νύχτα σαν και αυτή, οι αιτίες να ξεγυμνωθούν τόσο, που δε θα έχουμε καμία δικαιολογία πια. Ίσως μια νύχτα σαν και αυτή, αυτή τη στιγμή κιόλας, αλλάξουμε ξαφνικά πλεύση. Ποιός ξέρει μέχρι να ξημερώσει, μια νύχτα σαν και αυτή, μπορεί να μας έδειξε όσα ο καθαρός ουρανός δεν μπορεί ποτέ να μας εμπιστευτεί. Δεν είναι ασφαλής συνθήκη, θυμάμαι καθαρά, τη μεγάλη μας ποιήτρια.
Δεν φοβάμαι πια τις βροντές, ούτε τις καταιγίδες. Νιώθω πως αυτές είναι για μένα, γιατί τις βλέπω ακόμη και όταν έχει ήλιο. Τον ήλιο τον αγαπώ, με γιατρεύει. Αλλά οι μπόρες με έχουν φέρει ως εδώ. Και αυτό θα τους το χρωστάω για πάντα. Ίσως για αυτό δε μπορώ να κοιμηθώ. Νιώθω ότι είναι το σπίτι μου, και μέσα στο κατακαλόκαιρο μου έκαναν μια έκπληξη. Κατά βάθος, τις χρειαζόμουν, γιατί ένιωθα να περνούν οι μέρες μου θολές.
«Κατά βάθος, μοναξιά, είναι να μη βλέπεις πια, όσα η ζωή σου φέρνει... παρά μόνο τι σου παίρνει».
Θα κλείσω τα μάτια μου και θα ξαπλώσω όσο πιο αναπαυτικά μπορώ. Θα προσπαθήσω να μη σκέφτομαι τίποτα κατά βάθος, μήκος, πλάτος. Θα βγώ από το δικό μου πλάνο, να ησυχάσω έστω για μια νύχτα σαν και αυτή. Να ησυχάσει λίγο το μέσα μου, για να μπορέσω να σηκωθώ το πρωί και να μη νιώθω τίποτα θολό. Μπορεί και να μην τα καταφέρω, αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω.
Μακάρι να ήσουν εδώ μαζί μου...Όλοι θέλουν μια αγκαλιά, μια νύχτα σαν και αυτή κατά βάθος. Αγκαλιά... όχι φιλί. «Το φιλί είναι κάποια οφειλή, για να πιεί, να ξεδιψάσει, μες στα χείλη ετούτη η φράση». Και εγώ δε μπορώ να αντέξω οφειλές μεταξύ μας. Γιατί αυτό σημαίνει πως πάντα θα είναι αυτές ανάμεσα μας.
Μια νύχτα σαν και αυτή, κατά βάθος εύχομαι να μην τελειώσει. Ή έστω να ξανάρθει, όταν θα είμαστε κάπου, κάπως, κάποτε μαζί, στο ίδιο μπαλκόνι, να χαζεύουμε τις αστραπές. Σου έχει λείψει ποτέ κάτι που δεν έχεις ακόμη ζήσει;
Καληνύχτα...
Στεφανία.